سری نوشته های روزی که مردم، همه در یک صبح بی خواب نوشته شد. همه ورژن های دنبال هم یک داستانند.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
روزی که مُردَم
به سبکی مرغ شهد خوار فرز و کوچکی بودم
که هر روز به پنجرهٔ بسته‌ام میخورد
شاید که اینبار به شهد درخشان آینه برسد
ولی هر بار مسمم تر از روز قبل میمرد...
ولی هر بار مسمم تر از روز قبل میمرد...
آخرین بار که مرد،
پنجره‌ام را تا آخر دنیا گشودم
و هر روز سخت نیت کردم
یادم باشد وقتی بمیرم،
که به سبکی مرغ شهد خوار فرز و کوچکی باشم
که هرگز پس از مرگ نیز نا امید نشد.
که هرگز پس از مرگ نیز نا امید نشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر