می دانی!
پروانه زیبای دلم گم شده است.
شایدم
عمر به جریان هوا داده و من در غفلت!؟
... من دلم میلرزد.
در نبود تو که "دیدار" به من بخشیدی،
چشم هایم
چه غلط میخوانند،
سرخ را نرم،
آبی را پوچ،
و سبز را ؟
دگر نمی بینند ...
... من دلم میلرزد!
در نبود تو که "آواز" به من بخشیدی،
گوشهایم
چه غلط می رقصند،
بر سر صحنه گلبرگ دعا،
که به نرمی میرویید
روی دستان بی باک بهار.
... من دلم میلرزد!
در نبود تو که "افروختی" ام،
دستهایم آخر
چه غلط میشنوند،
انگار نمی فهمند
که چه سرد است حتی
آوازِ شاخه نور خورشید
در دلِ غم زده غربتِ من.
... من دلم میلرزد!
در نبود تو که "اعجاز" به من بخشیدی.
احساسم
چه غلط میرویَد،
چه غلط میرسد از راه بهار،
دلم از آمدنش پر خون است!
انگار که او
به فراموشی شوهر داد
حرمت این برف سپید:
شوره هایی که از بطن دلم می ریزد.
پروانه زیبای دلم گم شده است.
... من دلم میلرزد!
در نبود تو که "پرسیدنم" آموخته ای،
و من،
دنبال جواب!
به تو ای بخشنده،
چه جوابی بدهم؟
از که خواهی پرسم؟
از کلاغی که به خانه نرسیده ات هنوز؟
این یکی خیلی حرفه ای بود. منظور از حرفه، حرفه شاعریست اینجا.
پاسخحذف